نباید سهم ایران از عراق تنها هزینه امنیت زایی و مبارزه با تروریسم باشد/ منفعت عراق برای کشورهای دیگر منهای ایران 

گروه بین الملل: جمهوری اسلامی ایران همواره سعی کرده و نشان دادن است از راهبرد حسن همجواری پیروی می کند و در چارچوب طرح ها و برنامه هایش در ابعاد مختلف اقتصادی، تجاری و امنیت و انرژی شاخص انتفاع عمومی را مدنظر قرار دهد. 
به گزارش بولتن نیوز،  در واقع تهران با ایده منفعت و سودآوری برای طرفین سعی کرده است خالق ایده ها و مبدل ساز آنها به واقعیت باشد.
این راهبرد تهران در ارتباط با عراق نیز صادق بوده و هست. به واقع آنچه تهران در ابعاد مختلف در عراق بعد از صدام حسین و سپس بعد از داعش به دنبال آن بوده است کمک به حفظ ثبات و امنیت عراق و مشارکت در امور تجاری و عمرانی و اقتصادی این کشور با رعایت عدم مداخله در آن بوده و هست. بنحویکه آنچه تهران می توانست از ناحیه مقابله با داعش از بغداد طلب کند شکل و قالب دیگر داشت و از مدل همکاری و مشارکت خارج می شد و نوع انحصار و اقدام بخود می گرفت.
حال با توجه به سابقه و تاریخچه مراودات و ارتباطات همه جانبه تهران با بغداد و عقیم ماندن یا ناقص ماندن و عدم تکمیل برخی از پروژه های مشترک میان ایران و عراق(شلمچه - بصره) به دلایلی، این روزها سفرهای دوره ای نخست وزیر عراق و امضا قرار دادهایی که عملا به معنای دور زدن ایران و پروژه های همکاری میان طرفین از یکسو و آسیب رسانی به زمینه های همکاری تاریخی و اعتماد میان آنها از سوی دیگر  می باشد.

واقعیت امر این است پروژه مذکور که السودانی نخست وزیر عراق سعی در مشارکت در آن دارد و با نام جاده توسعه شناخته می شود به موازات چند پروژه مشابه دیگر قرار دارد؛ مثلا امارات و ترکیه یک پروژه نیز از طریق ایران دارند که بندر شارجه را به بندرعباس و سپس ترکیه و بندر اسکندرون متصل می‌کند؛ این پروژه نیز مسیر دریایی ۳۰ روزه از کانال سوئز را به ۷ روز کاهش می‌دهد.
از دیگر سو، جاده توسعه همچنین رقیبی برای پروژه هند-خاورمیانه-اروپا تحت نظارت ایالات متحده به شمار می‌رود که رقیب«کمربند و جاده» چین است. موضوع مهم دیگر که می‌تواند این روند، را یک تهدید برای ایران به شمار آورد و مقوله سیاست گونه دور زدن ایران را تقویت کند، رویکرد سیاستگذاری شده وسیع و چالش آفرین کشورهای عربی و حتی آمریکا و غرب در نزدیکی به عراق و جذب آن از یکسو و کلید زدن روند کاهش وابستگی عراق به ایران از سوی دیگر می باشد.
در رابطه با نکات بیان شده در سطور بالا، شایان به ذکر است که عراق تاکنون نشان داده تمایلی به تکمیل پروژه اتصال خط آهن شلمچه-بصره ندارد، و یا اینکه نگاه له آن را صرفاً باهدف محدود و ناچیز مسافری ( و نه حمل کالا)  قلمداد می کند. در واقع این رویکرد بغداد به پروژه شلمچه - بصره جنبه تکمیلی روند طراحی شده مذکور را دارد. مضافاً اینکه در صورت انفعال تهران می تواند عاملی جهت محدودیت آفرینی بر ایران به شمار آید.
خلاصه کلام اینکه، تهران باید این مهم را به عراق مخابره کند که ایران هرگز نخواهد پذیرفت که از ناحیه عراق متضرر شود و سود و انتفاع آن نصیب دیگران گردد.